ഈയിടെ ഒരു അമ്മ എന്നോട് സങ്കടം പറഞ്ഞു, മകനെ കുറിച്ച് .. മരുമകൾ സ്നേഹിക്കാൻ നിന്ന് തരാത്തതിനെ കുറിച്ച്.. പടികളിൽ മുന്നിലും പിന്നിലും ആയിരുന്നു മരുമകളുടെ മുടി ചീകി കൊടുക്കുന്നത് സ്വപ്നം കാണുമായിരുന്നത്രേ ആ അമ്മ. അമ്മയുടെ സാരിത്തുമ്പിൽ കൈതുടച്ച് അമ്മയുടെ കവിളിൽ പിച്ചി, മുടി പിടിച്ചു വലിച്ചു കൊഞ്ചിച്ചിരുന്ന മകൻ വിവാഹശേഷം ആ അമ്മയോട് ഈ വക കളിചിരികൾ ഒന്നും ഇല്ല എന്ന്.. ഇങ്ങനെ കുറെ വിഷമങ്ങൾ കണ്ണീർ വറ്റിയ കണ്ണുകളോടെ ആ അമ്മ എന്നോട് പറഞ്ഞു.
ഇതൊക്കെ കേട്ട് ഞാൻ എന്ത് പറയാൻ ആണ്.. ഞാൻ ഒരു മകളും മരുമകളും ആണ്.. ഒരു അമ്മയും ആണ് .. പക്ഷെ എന്റെ മകന് പത്തു തികയുന്നതേ ഉള്ളൂ .. എന്നാലും ചിലത് ഞാൻ പറഞ്ഞു.
ഒന്നാമത്, ഈ ലോകത്ത് അമ്മ അമ്മയും മകൾ മകളും ആണ്. മരുമകൾ മകളോ അമ്മായിഅമ്മ അമ്മയോ ആകില്ല നൂറു ശതമാനം. അങ്ങനെ ആക്കാം എന്ന് മോഹിക്കുന്നത് തന്നെ തെറ്റ്.
രണ്ടാമത്, അമ്മമാർ രണ്ടു വട്ടം പൊക്കിൾകൊടി മുറിക്കേണ്ടതുണ്ട് .. ജന്മം നൽകുമ്പോൾ ബാഹ്യമായും പിന്നീട് മക്കൾ വളർന്നു വരുമ്പോൾ മാനസികമായും. അത് ചെയ്തെ തീരൂ. പൊക്കിൾകൊടി മുറിക്കാൻ ഉള്ളതാണ് .. കുഞ്ഞിനു ശ്വസിക്കാൻ.. വളരാൻ .. അമ്മയ്ക്ക് സ്വതന്ത്രയാകാൻ. രണ്ടു പേരുടെയും നന്മയ്ക്കു പ്രകൃതി ഒരുക്കിയ നിയമം ആണ് അത്. അത് പോലെ തന്നെയാണ് മനസ്സിലെ പൊക്കിൾകൊടിയും. അച്ഛനും അമ്മയും അത് മുറിച്ചു തന്നെ തീരണം. മകനോ മകളോ പൂർണമായും മറ്റൊരു വ്യക്തി ആണ്. അവരുടെ ജീവിതം അവരുടെതും. വിവാഹം കഴിഞ്ഞാൽ മക്കൾ കഴിവതും വേറെ തന്നെ താമസം തുടങ്ങണം. കുടുംബം അവിടെ രണ്ടാകുകയല്ല, മറിച്ചു വളരുകയാണ്. അത് അങ്ങനെ തന്നെയാണ് വേണ്ടതും. ബന്ധങ്ങൾ ഉറയ്ക്കുകയെ ഉള്ളൂ.. സ്നേഹം വളരുകയെ ഉള്ളൂ ഈ മാറിനില്പ്പിലൂടെ.
ഹൃദയത്തിൽ നിറഞ്ഞ സ്നേഹത്തോടെ വളര്ത്തുന്ന മക്കൾ വളർന്നാൽ ആരും അല്ലാതെ ആകുന്നു എന്നല്ല ഇതിനർഥം. എല്ലാം ഒരു വിശ്വാസം ആണ്. മാറ്റങ്ങൾ അനിവാര്യവും. പിന്നെ സ്നേഹം ഒരു ബന്ധനം ആകാതെ ജീവിക്കണം എനിക്ക് ..
ആദിക്ക് ഈ മാസം പത്തു വയസ്സ് തികയും. ഇപ്പോഴേ മുറിക്കണ്ട അല്ലെ ഈ പറഞ്ഞ കൊടി.
